Een sprong in het diepe: mijn yoga-avontuur op Sardinië

Soms heb je van die momenten waarop je voelt dat het tijd is om even een pas op de plaats te maken. Dat had ik de afgelopen maanden. Het werd me allemaal te veel, en ik merkte dat ik snel overprikkeld raakte. Daarom besloot ik om een pauze in te lassen en ruimte te maken voor mezelf. Hoe dat precies verliep, zal ik later delen, maar vandaag wil ik je meenemen naar een bijzonder avontuur dat ik de afgelopen tijd beleefde. Het bracht me niet alleen nieuwe ervaringen, maar ook een flinke dosis zelfinzicht.

Eind oktober pakte ik mijn koffers en vertrok naar een yoga-retraite op Sardinië. Alleen. Een avontuur waar ik al een tijd naar uitkeek en dat al een tijdje op mijn bucketlist stond. Want hoe vaak zeg je niet “ooit wil ik dit doen,” om vervolgens te blijven wachten op het juiste moment? Dit keer besloot ik: nu of nooit.

Een nieuwe reis, letterlijk en figuurlijk

Hoewel ik altijd met anderen reis, was dit mijn eerste keer alleen. Het vooruitzicht was spannend, maar ook een beetje eng. Hoe kon ik deze reis zo ontspannen mogelijk maken? De oplossing: een upgrade naar business class. Het bleek een gouden zet. Bij het boeken kwam ik erachter dat het maar een klein bedrag extra kostte, en ik besloot mezelf die luxe te gunnen.

De voordelen waren geweldig: snel door de security, toegang tot een luxe lounge op Schiphol, en gratis eten en drinken terwijl ik comfortabel zat te wachten. Zelfs tijdens de vlucht werd ik verwend met heerlijke maaltijden en drankjes. Het voelde echt als een kleine verwennerij voor mezelf – en ja, nu wil ik nooit meer anders. :)

De eerste stappen op Sardinië

Bij aankomst in Cagliari, in het zuiden van Sardinië, voelde ik meteen dat ik op een bijzondere plek was beland. De zon scheen, de lucht was helderblauw, en overal zag ik de schoonheid van het eiland. Prachtige bergen, azuurblauwe zeeën en eindeloze vergezichten. Hoe cliché…Het voelde alsof ik in een ansichtkaart was gestapt.

Maar natuurlijk hoort bij elke reis ook een uitdaging, en die kwam sneller dan verwacht. Bij het ophalen van mijn huurauto bleek dat mijn creditcard niet werd geaccepteerd. Mijn man had er eentje beschikbaar gesteld, maar helaas: de verhuurder weigerde me de auto mee te geven omdat de kaart niet op mijn naam stond. Daar stond ik dan, in een vreemd land, zonder vervoer.

Even raakte ik in paniek. Hoe moest ik nu verder? Gelukkig kwam ik snel tot rust en wist ik bij een andere verhuurder alsnog een auto te regelen. Wat een opluchting! Vanaf dat moment kon het echte avontuur beginnen.

Een rit vol verrassingen

Met een mede-retraiteganger naast me, die ik had opgepikt, reed ik naar de retraite. De route voerde ons langs de kust, door kleine dorpjes en over kronkelige bergwegen. Het was prachtig, maar ook een beetje wennen aan de rijstijl van de Sardiniërs – laten we zeggen dat ze er hun eigen regels op na houden. Toch voelde ik me tijdens het rijden opvallend zelfverzekerd, zelfs toen we off-road moesten gaan. Het gaf me een soort kick om door de bergen te navigeren, alsof ik even onoverwinnelijk was.

Een warm welkom

Bij aankomst op het retraite-terrein was de zon al bijna onder. We werden verwelkomd door een diverse groep mensen: jong, oud, verschillende culturen – het voelde meteen als een bijzondere samenstelling. Na het diner stapte ik in een golfkarretje (hoe leuk!) en reed ik naar mijn eigen huisje.

Wat een luxe om mijn eigen plekje te hebben, midden in de natuur. Het bood precies de rust en privacy die ik nodig had na een intensieve dag. Het voelde als een belofte: dit wordt een bijzondere week, vol inspiratie, uitdagingen en momenten om tot mezelf te komen.

Vooruitkijken en terugblikken

De retraite op Sardinië was een ervaring die mijn leven heeft veranderd, op manieren die ik nog steeds aan het ontdekken ben. Maar daarover meer in mijn volgende blog. Voor nu wil ik zeggen dat het goed voelt om weer te schrijven en mijn ervaringen te delen. Stap voor stap pak ik mijn ritme weer op, en ik kijk ernaar uit om meer te vertellen over de avonturen die me hebben gebracht waar ik nu sta.

Volgende
Volgende

Van gitzwarte dagen naar kleurrijke creaties: Hoe tekenen mij door depressie heen droeg!